W tym przeglądzie przyjrzymy się pięciu twórcy filmów pamiątkowych które zapewniają różne funkcje i opcje pomagające w tworzeniu znaczących hołdów. Czytaj dalej, aby poznać więcej szczegółów! Twórca filmów pamiątkowych. Część 1. 5 Kreator filmów pamiątkowych. Część 2. Jak zrobić pamiątkowe wideo. Część 3.

Przygotowując listę tytułów (a właściwie scen) do poniższego zestawienia, przeczytałem gdzieś, że jedyni słuszni (sic!) przedstawiciele filmowego gatunku science fiction nie zawierają w sobie sekwencji, które mogłyby widza wzruszyć. Oczywiście trudno się z takim stwierdzeniem zgodzić, ponieważ w ogromnej liczbie fantastycznonaukowych klasyków znajdują się momenty, przy których co bardziej wrażliwym widzom jednak przydadzą się chusteczki. Ktoś stwierdzi, że proces wzruszania się jest kwestią na tyle indywidualną, iż nie można uznać np. legendarnej śmierci komputera HALA 9000 z 2001: Odysei Kosmicznej (1968) za scenę, podczas której każdy uroni łzy. To prawda. Chociaż wspomniana sekwencja ujęć z dzieła Kubricka jest wyjątkowo przejmująca, to nie należy do tych momentów, które automatycznie wymieniłbym, gdyby ktoś zapytał mnie o najbardziej wzruszające sceny w filmach science fiction. Skoro już jednak pytacie, czy istnieją takie momenty w fantastycznonaukowych produkcjach, które nawet największego twardziela nie pozostawią obojętnym, to zapraszam do poniższego zestawienia. „I’ll be right here” – (1982) Podobne wpisy Uwaga! Od samego początku będę bezlitosny. Nie znam bowiem osoby, której oczy nie zaszkliły się łzami podczas oglądania ostatniej sceny filmu Stevena Spielberga. Moment powrotu sympatycznego kosmity do domu wielokrotnie znajdował się na pierwszym miejscu wielu plebiscytów na najbardziej wzruszające sceny w historii nie tylko filmów science fiction, ale kina w ogóle. Przypomnijmy sobie, jak to wyglądało. W ostatniej sekwencji ujęć produkcji Spielberga z 1982 roku trójka dzieci żegna Oczywiście na sam koniec twórcy filmu pozostawili nam największy powód do płaczu, czyli wzruszającą „rozmowę” kosmity z Elliottem (Henry Thomas). Najpierw pyta chłopaka, czy ten wejdzie z nim na pokład statku kosmicznego. Elliott odpowiada, że zostaje na Ziemi, ale doskonale wiemy, jak bardzo chciałby, aby przybysz został przy nim. Obaj wiedzą, że to niemożliwe. Wyrażenie „ouch” odzwierciedla, jak bolesna jest ich wieczna separacja. Dotknięcie czoła Elliotta przez świecący palec i wymawiana przez kosmitę kwestia: „I’ll be right here” oznacza, że mimo fizycznej rozłąki on nadal będzie z chłopcem za pośrednictwem wspomnień i silnych uczuć, jakie ich łączą. Ostatnie scena filmu Spielberga portretuje ból nieuniknionych rozstań. Zarówno pomiędzy przyjaciółmi, jak również pomiędzy dziećmi i ich rodzicami. Jednocześnie w prosty, ale skuteczny sposób pokazuje, że wszelkie szczere i wspaniałe relacje zawsze pozostaną w naszej pamięci. Scena pożegnania staje się także pewnego rodzaju symbolem przejścia Elliotta w dorosłość. „Tears in rain” – Łowca androidów (1982) Jeśli wierzyć legendom, Ridley Scott nakręcił scenę wizualizującą ostatni monolog Roya Batty’ego. Szczęśliwie w żadnej wersji Łowcy androidów nie znalazła ona miejsca. Poetyckie, piękne i smutne słowa wypowiedziane przez wcielającego się w rolę wspomnianego replikanta Rutgera Hauera pozwalają przecież zadziałać wyobraźni odbiorcy. Ta z kolei może spowodować, że z oczu widzów popłyną łzy. Scena monologu w deszczu ma dziś jeszcze większą siłę rażenia. 19 lipca 2020 roku minie bowiem dokładnie rok od śmierci Hauera. Holenderski aktor nie tylko wypowiedział kultową kwestię, ale można nazywać go jej współautorem. Według scenariusza filmu monolog Batty’ego był zdecydowanie dłuższy. Hauer skrócił go więc i dodał od siebie jego najbardziej poetycką linię, tę o łzach w deszczu, która przypieczętowała mowę replikanta. Podobno po wypowiedzeniu zmienionych przez siebie słów na planie Łowcy androidów ekipa filmowa poczęła płakać i bić brawo Rutgerowi. Nic dziwnego, bo poetycki monolog replikanta, który ukochał życie, dosłownie chwyta za serce. Świadomość może być tragiczna. Scena finałowa – Terminator 2: Dzień sądu (1991) Nie sądzę, aby ktokolwiek przymierzający się do pierwszego obejrzenia Terminatora 2 Jamesa Camerona przygotowywał przed seansem pudełko z chusteczkami, aby te w razie czego znajdowały się pod ręką. Tymczasem ich nieposiadanie może okazać się dużym błędem. Na szczęście jednak scena, która prawdopodobnie doprowadzi odbiorcę do łez, znajduje się na końcu filmu. Chodzi o słynne pożegnanie T-800 (Arnold Schwarzenegger) z Sarą (Linda Hamilton) i Johnem (Edward Furlong) Connorami. Należy przyznać, że Cameronowi udała się trudna sztuka. Nakłonił bowiem publiczność, która jeszcze nie tak dawno bała się Terminatora, do płaczu po jego odejściu. Taka jest magia kina. T-800 staje się w pewnym sensie ojcem Johna, chociaż to ten drugi właściwie uczy cyborga funkcjonowania. Według kilku osób w finałowej scenie produkcji z 1991 roku mamy do czynienia z błędem lub niespójnością fabuły. Otóż T-800 nie powinien bez wyraźnego polecenia Johna zanurzyć się w kadzi ze stopioną stalą. Poruszony John w pewnym momencie krzyczy przecież nawet na Terminatora, że nie pozwala mu na ten krok. Poza wypowiedzianymi słowami istnieje jednak jeszcze motyw pożegnania poprzez przytulenie chłopaka i podanie ręki Sarze, które ewidentnie oznaczają przyzwolenie na samozniszczenie ratujące przyszłość ludzkości. T-800 zrozumiał te gesty, podobnie jak płacz Johna, chociaż sam nie był do niego zdolny. W pamięci chłopca i jego matki na zawsze pozostanie uniesiony w górę kciuk cyborga. „To live or die with dignity” – Człowiek przyszłości (1999) Podobne wpisy Człowiek przyszłości to sentymentalny film. Znajdziecie w nim mnóstwo scen, w których Robin Williams mniej lub bardziej udanie najpierw was rozśmieszy, aby później zmusić do wyciągnięcia chusteczek. Produkcja Chrisa Columbusa okazała się finansową i artystyczną porażką, ale posiada grono zagorzałych fanów. Wielu z nich uważa nawet, że Człowiek przyszłości to niedocenione arcydzieło i najlepsza rola Robina Williamsa w jego filmografii. Polemizowałbym, ale przyznam, że tytuł Columbusa gra dziś na emocjach podwójnie. To podwojenie wiąże się oczywiście ze śmiercią wspomnianego aktora, która nastąpiła w sierpniu 2014 roku. Tym samym niezwykle trudno patrzy się na scenę, w której ucharakteryzowany na sędziwego mężczyznę Williams tłumaczy przed światowym kongresem, dlaczego woli umrzeć jako człowiek niż żyć w nieskończoność jako maszyna. Główny bohater filmu pragnie, aby uznano go za osobę – stanie się nią było motywem jego życia. Całość wzruszającego momentu przełamana jest dodatkowo humorem, co stanowi element rozpoznawczy aktora. Gdy ukochana Andrew pyta go, po co mu potwierdzenie światowego kongresu, skoro już jest człowiekiem, ten odpowiada, że lubi jasne sformułowania. Superman – Stalowy gigant (1999) Stalowy gigant to pełnometrażowy debiut Brada Birda, który wciąż uważany jest przez znawców animacji za najlepsze dzieło twórcy Iniemamocnych (2004). Wspaniały to tytuł, skierowany dla całej rodziny i zawierający potężny ładunek emocjonalny. Oczywiście najbardziej wzruszającym momentem filmu jest scena poświęcenia się tytułowego giganta w celu uratowania mieszkańców Rockwell przed katastrofą. Przed przemianą w Supermana stalowy gigant obowiązkowo żegna się ze swoim przyjacielem. Wspomniana sekwencja ujęć przypomina nieco wymienione wcześniej pożegnanie Elliotta z Animacja Birda jest jednak swojego rodzaju hołdem dla kina SF, więc nie powinno to nikogo dziwić. Dodatkowym elementem pogłębiającym wzruszenie poniższą sceną, może być fakt, że siostra reżysera omawianego filmu zginęła zastrzelona z broni palnej. Bird tymczasem opowiada historię o broni, która nie chce nią być. Gigant uczy się empatii i poświęcenia, które doprowadzają do poruszającej sceny, tzw. sceny Supermana. Dodam jeszcze, że właśnie za te łzy odpowiedzialny jest, również podkładający głos stalowemu olbrzymowi, Vin Diesel.

Filmowy horror to dość pojemna kategoria. Znajdą się tu obrazy pełne przemocy i skąpane we krwi, ale też klimatyczne kino grozy. Bywa, że wzruszamy się na tych drugich, na tych pierwszych bardzo rzadko. Ale rzadko nie znaczy nigdy. Nie tylko melodramatyczne wątki w filmowych biografiach tak kultowych postaci jak chociażby Frankenstein czy Dracula wywołują w widzu nagły przypływ melancholii i smutku. Wywiad z wampirem, Pozwól mi wejść, Byzantium, ale też Egzorcyzmy Emily Rose, Osada, Inni i niemal całe współczesne hiszpańskojęzyczne kino grozy – komu z nas nie zdarzyło się wzruszyć na tych filmach, które z powodzeniem łączą konwencję horroru z dramatem? Okazuje się jednak, że nawet kino eksploatacji może zaskoczyć epizodem, na którym oczy nam zwilgotnieją. Poniżej subiektywny przegląd takich właśnie scen. Wyciskacze łez rodem z – opisy filmów mogą zawierać to wyjątkowo krwawy francuski horror, opowiadający o ciężarnej Sarah (Alysson Paradis) i tajemniczej prześladowczyni (Béatrice Dalle, aktorka znana z równie brutalnego i kontrowersyjnego Głodu miłości oraz roli niewidomej dziewczyny w Nocy na Ziemi Jima Jarmuscha), która nachodzi samotną młodą dziewczynę w wigilijny wieczór. Widz kina gore raczej nie spodziewa się podczas seansu wzruszeń, a jednak. Jest w Najściu bardzo poruszająca scena, kontrastująca z krwawą jatką, która niebawem pojawi się na minuta filmu, Sarah wchodzi do przydomowego studia fotograficznego. W pomieszczeniu panuje półmrok. Dziewczyna ogląda ścianę wyklejoną czarno-białymi fotografiami, na których uwieczniono tylko szczęśliwe chwile. Ona i jej tragicznie zmarły niedawno mąż. W tle subtelna fortepianowa i skrzypcowa muzyka. Tył sylwetki Sarah. Powolny najazd kamery. Obejmujące ją delikatnie dłonie i męskie ramiona. Nagi mężczyzna stoi za plecami dziewczyny, tuli się do jej szyi, wącha włosy. Schyla się do pocałunku i nagle… Z fantazji brutalnie wyrywa Sarah wspomnienie wypadku, w którym zginął jej mąż i ojciec dziecka, które niebawem przyjdzie na świat. Jest to dla mnie jedna z najbardziej wzruszających scen w kinie w ogóle, a co dopiero w horrorze. Widziałam Najście kilkakrotnie i za żadnym razem nie umiałam powstrzymać wpisySmętarz dla zwierzakówW powieściach Stephena Kinga i ich ekranizacjach można co prawda natknąć się na pewną dawkę wzruszeń i patosu, jednak tego, co robi z widzem jedna ze scen Smętarza dla zwierzaków, nie sposób racjonalnie wyjaśnić. W adaptacji filmowej z końca lat osiemdziesiątych w roli powracającego zza grobu kilkuletniego Gage’a występuje Miko Hughes (znany między innymi z Nowego koszmaru Wesa Cravena i Kodu Merkury), chłopiec o przedziwnym magnetyzmie, który ma w sobie zarazem coś złowrogiego i odpychającego. Nie wiem, na ile jest to dziełem przypadku – bo raczej trudno podejrzewać dwuletniego malca o wybitne aktorskie umiejętności – ale scena, w której Gage umiera po raz drugi, jest mistrzowska. Naładowana sprzecznymi emocjami, pełna napięcia i rozpaczy… Po prostu rozdziera mi serce. Ożywiony na tytułowym smętarzu dla zwierząt chłopiec nie jest już zwykłym dzieckiem, tylko istotą o morderczych pragnieniach, która kieruje się instynktem, potrafi zwodzić i manipulować, byle tylko osiągnąć swój cel. Jednak kiedy ojciec daje dziecku śmiertelny zastrzyk, z zamiarem uśpienia go, jak usypia się stare, schorowane zwierzęta, w nich obu coś pęka. Mały Gage płacze, odchodzi mrocznym korytarzem, resztkami sił odwraca się do ojca i mówi: „To niesprawiedliwe”, robi kilka kroków i upada. Trudno, żeby oczy się nie zeszkliły, kiedy widzimy coś AngelKolejna ekranizacja książki. Harry Angel w reżyserii Alana Parkera. Połączenie horroru ze współczesnym kryminałem w stylu noir. Film nieprzeciętny. Pulsujący obrazami i muzyką, hipnotyzujący. Historia detektywa (w tej roli Mickey Rourke, na ekranie partneruje mu mefistofeliczny Robert De Niro), podejmujące się niełatwego zadania odnalezienia pewnego mężczyzny, który przepadł bez śladu. Po drodze odkrywa prawdę o samym sobie, mierzy się z niełatwą przeszłością. Ten zaskakujący pojawiającą się nagle brutalnością film wieńczy scena, która należy do najbardziej pamiętnych kinowych momentów. Finał Harry’ego Angela to prawdziwy granat. Rozrywa. Właśnie wtedy mam dreszcze na skórze i łzy w oczach. W przeważającej mierze jest to zasługa gry Mickeya Rourke’a. Dramatycznej, ale nie przesadzonej. Zachrypnięty głos, płacz, krzyk, egzystencjalny dramat rozgrywający się na ekranie wdziera się w umysł widza. Do tego ta melancholijna saksofonowa muzyka… Nie sposób nie współodczuwać i nie uronić łzy.

^{Usuwanie dźwięku z najpopularniejszych formatów wideo, takich jak MP4, MKV, FLV, MOV, WebM i innych. Za pomocą superszybkiego serwera i zaawansowanego systemu kodowania szybko usuniesz dźwięk z pliku wideo i renderujesz go tak szybko, jak to możliwe. Prosty edytor wideo, który również oferuje wiele narzędzi do wyodrębniania} W filmografii Pixara nie brakuje scen, które wzruszą nawet dorosłego widza – w tym nas! Poniżej dzielimy się z wami listami tych fragmentów, przy których szczególnie zakręciła nam się łezka w oku. Jak wyglądałyby wasze listy?Gracja Grzegorczyk-Tokarska1. Mike odbudowujący drzwi (Potwory i spółka) – dla niektórych moment, w którym Boo i Sulley muszą się pożegnać, prawdopodobnie widząc się po raz ostatni, jest tym najbardziej wzruszającym. I zgadzam się z tym w 100 procentach! Jednak dla mnie najbardziej wzruszającym pixarowym momentem jest chwila, w której Mike pokazuje swojemu przyjacielowi odbudowane drzwi do świata ludzi, dzięki czemu ten znów będzie mógł zobaczyć Boo. Za każdym razem płaczę jak Kiedy Merida myśli, że straciła matkę (Merida waleczna) – moment, który wzrusza mnie za każdym razem, gdy do niego wracam, to ujęcie, w którym widzimy, że Meridzie nie udało się odczarować matki, przez co nasza bohaterka wygląda jednocześnie na zszokowaną i niezwykle smutną; przytłoczona wizją bezpowrotnej utraty rodzicielki. To, co następuje potem, czyli jej przyznanie się do winy i wyznanie miłości, są nie tylko wzruszające, ale też pięknie dopełniają całą Flashback z dzieciństwa (Ratatuj) – uwielbiam moment, w którym Anton Ego próbuje ratatuja przygotowanego przez szczurzego szefa – Remy’ego i cofa się myślami do czasów dzieciństwa. To właśnie tę potrawę przygotowywała jego matka w ramach pocieszenia, czyli to typowy comfort food. To nie ja płaczę, to ty Chudy w szafie (Toy Story 4) – nie miałabym nic przeciwko, gdyby część trzecia z 2010 roku pozostała tą ostatnią, gdyż nie musiałabym wtedy mierzyć ze sceną odrzucenia Chudego przez jego nową małoletnią właścicielkę – Boonie. Patrzenie, jak zamiast stać się nową ulubioną zabawkę, praktycznie przez większość czasu schowany jest w szafie, chwyta za serce i wywołuje u mnie potoki Finałowa scena (Odlot) – wiele osób zachwyca się – nie bez powodu – perfekcyjnym wręcz prologiem, prezentującym scena po scenie historię związku Carla i Ellie. To bez wątpienia jeden z bardziej wzruszających momentów w całej historii Pixara. Ja jednak czuje feelsy w scenie finałowej, która wzrusza, bo daje zupełnie nowy początek bohaterom Pęziński1. Scena na wysypisku (Toy Story 3) – zdecydowanie najbardziej poruszająca i wzruszająca scena w całej historii marki Toy Story, ale też Pixara jako takiego. Obserwowanie bohaterów godzących się z – wydawało się – pewną śmiercią łamie mi serce za każdym Pan Iniemamocny myśli, że stracił rodzinę (Iniemamocni) – jest coś niezwykle prawdziwego i wychodzącego poza ramę konwencji w rozpaczy Pana Iniemamocnego, który ma prawo myśleć, że ze względu na jego kryzys wieku średniego jego rodzina właśnie została Odejście Bing Bonga (W głowie się nie mieści) – właśnie ta scena z perfekcyjnego W głowie się nie mieści zapadła mi najmocniej w pamięć. Dosłowne zniknięcie cząstki dziecięcej podświadomości z życia głównej bohaterki to naprawdę poruszająca Mała Dory szuka rodziców (Gdzie jest Dory) – obserwowanie dziecka z problemami umysłowymi, które bezskutecznie szuka zgubionych rodziców, to moment, w którym łzy same cisną się do Pomoc pand cioci (To nie wypanda) – w najnowszej produkcji Pixara jest scena, która wzrusza mnie dogłębnie, ale na zupełnie innym poziomie niż te wymienione wcześniej. Tutaj czuję wzruszenie oparte na sile miłości i rodziny, która wie, że nieważne co się działo wcześniej, członkini tejże ich potrzebuje, więc trzeba ruszyć na Budnik1. Pożegnanie z Bo (Potwory i spółka) – relacja Sulleya i Bo jest jedną z najpiękniejszych w filmach Pixara i bardzo przyjemnie jest oglądać jej rozwój i rosnącą miłość dziewczynki i stwora. Moment, w którym muszą się pożegnać – teoretycznie na zawsze – za każdym razem rozdziera Prolog (Odlot) – prolog Odlotu ukazujący życie i miłość Carla i Ellie to małe arcydzieło. Niesamowite, ile emocji udało się przekazać twórcom filmu jedynie za pomocą obrazów i doskonałej muzyki Michaela Giacchino. Choć na zapoznanie się z bohaterami mamy tylko kilka minut, bez problemu udaje nam się zaangażować w ich relację i solidnie wzruszyć losami Joe uświadamia sobie, co w życiu jest ważne (Co w duszy gra) – niepozorna scena, bo to „jedynie” przewijające się obrazy okraszone piękną muzyką, ale jaki to ma ładunek emocjonalny! Z całego Co w duszy gra to właśnie ta scena, ukazująca, jak piękne są w życiu drobne momenty, najbardziej zapadła mi w Remember Me (Coco) – Remember Me to wzruszająca piosenka sama w sobie, ale w filmie, gdy na jej dźwięk Coco rozpromienia się i przypomina o ojcu, a Miguel dodaje, że była przez niego bardzo kochana, łzy same cisną się do Pożegnanie z Chudym (Toy Story 4) – choć to Toy Story 3 pozostaje moją ulubioną częścią serii, nie można odmówić czwórce wspaniałego zakończenia dla Chudego. Jako osobę wychowaną na pierwszej odsłonie bardzo mocno chwyta mnie za serce, gdy Chudy żegna się z zabawkami i odchodzi wraz z Bo przy muzyce, która ilustrowała też jego ekranowy debiut w 1995 Niedźwiedzki1. Śmierć Chicharrona (Coco) – Chicharron po cichutku umiera. Tak naprawdę po raz drugi, ale teraz jest przygotowany. Odchodzi, mając przyjaciela u boku i dobry uczynek w ostatnim akordzie istnienia. Oddaje swoją gitarę i rozpływa się w powietrzu. Pixar nigdy nie był bardziej Radość + Smutek (finał W głowie się nie mieści) – oba te emocjonalne stany są konieczne do prawidłowego, zbilansowanego rozwoju. Finał arcydzieła Pixara daje temu wybrzmieć w niebanalny i wielowymiarowy sposób. Po nim można inaczej spojrzeć na swoje „Kiedy mnie kochała”. Piosenka Jessie (Toy Story 2) – to nieubłagane dorastanie. Ten ciężar rozstania, wzrost obojętności i odrzucenie. Jessie swoje wycierpiała. Melancholijna piosenka Jessie jest jednym z najważniejszych dramaturgicznie i centralnym fabularnie momentów dla całej serii Toy Na ratunek Gabby Gabby (Toy Story 4) – to, co nie udało się z Tulisiem, wychodzi przy nieco wrażliwszej Gabby Gabby. Pixar przede wszystkim przekonuje, że nigdy nie można nikogo skreślać i o każdego trzeba do końca walczyć. Przy pierwszej próbie może się nie udać. Przy piątej może już Akceptacja pandy (finał To nie wypanda) – podobne emocjonalne tony, co w finale W głowie się nie mieści. Akceptujmy swoje gorsze strony, taka jest kolej rzeczy. Panujmy nad lękiem, gniewem i wstydem. Nie uwolnimy się od nich nigdy. Musimy umieć z nimi żyć. Na dobre i na złe. - strona dla pasjonatów kina tworzona z miłości do filmu. Recenzje, artykuły, zestawienia, rankingi, felietony, biografie, newsy. Kino klasy Z, lata osiemdziesiąte, VHS, efekty specjalne, klasyki i inne artykuły >>>

Może to i sentymentalne, ale w czasie oglądania tego filmu niejedna scena mnie wzruszyła, szczególnie sceny rozmów Vadera z synem. Urzekła mnie miłość upadłego Jedi do swojego dziecka-

^{1. Love Story 1970 Love Story Oliver Barrett IV (Ryan O’Neal) to dziedzic fortuny Barrettów studiujący na uniwersytecie Harvarda. Jego życie zmienia się o 180 stopni wraz z poznaniem dowcipnej i inteligentnej, ale pochodzącej z biedniejszej rodziny, Jenny Cavilleri (Ali MacGraw). Studiująca muzykę klasyczną dziewczyna marzy o kontynuowaniu studiów w Paryżu. Młodzi zakochują Więcej Oliver Barrett IV (Ryan O’Neal) to dziedzic fortuny Barrettów studiujący na uniwersytecie Harvarda. Jego życie zmienia się o 180 stopni wraz z poznaniem dowcipnej i inteligentnej, ale pochodzącej z biedniejszej rodziny, Jenny Cavilleri (Ali MacGraw). Studiująca muzykę klasyczną dziewczyna marzy o kontynuowaniu studiów w Paryżu. Młodzi zakochują się w sobie, a wkrótce Oliver prosi Jenny o rękę. Wybór chłopaka nie podoba się jego ojcu, który grozi synowi, że zaprzestanie finansowania jego studiów, jeśli ten poślubi Jenny. Oliver nie daje się zastraszyć i idzie za głosem serca. Bez pieniędzy ojca Olivera młodej parze nie jest łatwo opłacać dalej kosztowne studia. To jednak początek ich kłopotów. Znajdujący się w pierwszej dziesiątce listy najbardziej romantycznych filmów sporządzonej przez Amerykański Instytut Filmowy film „Love Story” powstał równocześnie z książką napisaną przez autora scenariusza do filmu: Ericha Segala. Książkowa wersja przygotowywanego filmu pojawiła się na półkach księgarskich w Dniu Zakochanych i z miejsca została bestsellerem. Podobny sukces stał się udziałem filmu, który zyskał miano jednego z najbardziej dochodowych filmów w historii kina. Wzruszająca historia miłości Olivera i Jenny podbiła serca widzów, wyciskając z nich łzy aż po dzisiaj. Wielką popularnością cieszył się również główny motyw muzyczny z filmu skomponowany przez Francisa Laia. Hitem została także piosenka z filmu „Love Story”, zaśpiewana przez Andy’ego Williamsa „(Where Do I Begin?) Love Story”. W 1978 roku do kin trafiła kontynuacja „Love Story”, film „Historia Olivera” z Ryanem O’Nealem i Candice Bergen. VIDEO 2. Mój przyjaciel Hachiko 2009 Hachi: A Dog's Tale Na dworcu kolejowym małego miasteczka w Rhode Island odnaleziony przez profesora Parkera Wilsona (Richard Gere) zostaje szczeniak. To pies rasy akita, który przypadkowo trafił do Stanów Zjednoczonych prosto z Japonii. Kiedy nie udaje się odnaleźć jego właściciela, Parker przygarnia pieska. Nadaje mu imię Hachiko. Bierze się ono z japońskiego znaku Więcej Na dworcu kolejowym małego miasteczka w Rhode Island odnaleziony przez profesora Parkera Wilsona (Richard Gere) zostaje szczeniak. To pies rasy akita, który przypadkowo trafił do Stanów Zjednoczonych prosto z Japonii. Kiedy nie udaje się odnaleźć jego właściciela, Parker przygarnia pieska. Nadaje mu imię Hachiko. Bierze się ono z japońskiego znaku znajdującego się na obroży akity i oznaczającego liczbę osiem, symbolizującą w Japonii szczęście. Wilson i Hachiko zaprzyjaźniają się ze sobą, ale pewnego dnia profesor nie wraca do domu. Wierny pies każdego dnia czeka na niego na stacji kolejowej, gdzie zwykł wysiadać po pracy Wilson. Spośród dużej liczby wzruszających filmów o psach (bardzo trudno znaleźć film o psie, który nie byłby wzruszający), do zestawienia najbardziej wzruszających filmów wybieramy film Lassego Hallstroema. Opowiedziana w nim historia wydarzyła się naprawdę. 10 listopada 1923 roku japoński profesor Hidesaburō Ueno znalazł na farmie leżącej w miasteczku Odate psa rasy akita, Hachikō. Zabrał go ze sobą do Tokio, gdzie kontynuował pracę na miejscowym uniwersytecie. Wierny pies każdego dnia czekał na jego powrót z pracy na kolejowej stacji Shibuya. 21 maja 1925 roku Ueno nie wrócił do domu. Podczas wykładu doznał wylewu krwi do mózgu i zmarł. Hachikō czekał na jego powrót przez następne dziewięć lat, dziewięć miesięcy i piętnaście dni, pojawiając się na dworcu tam, gdzie zwykle wysiadał Ueno. Wzruszająca historia wiernego psa poruszyła Japończyków, którzy ufundowali dwa pomniki wiernego Hachikō. Jeden w Odate, drugi na stacji Shibuya. W 1987 roku nakręcony został film „Hachiko Monogatari”, którego „Mój przyjaciel Hachiko” jest remakiem. 3. Pamiętnik 2004 The Notebook Akcja filmu „Pamiętnik” rozpoczyna się w domu spokojnej starości, gdzie Duke (James Garner) opowiada jednej z rezydentek (Gena Rowlands) wzruszającą historię miłości sprzed lat. Jest rok 1940, kiedy ubogi robotnik Noah Calhoun (Ryan Gosling) zakochuje się w pochodzącej z bogatego domu 17-letniej Allie Hamilton (Rachel MacAdams). Ukochany dziewczyny Więcej Akcja filmu „Pamiętnik” rozpoczyna się w domu spokojnej starości, gdzie Duke (James Garner) opowiada jednej z rezydentek (Gena Rowlands) wzruszającą historię miłości sprzed lat. Jest rok 1940, kiedy ubogi robotnik Noah Calhoun (Ryan Gosling) zakochuje się w pochodzącej z bogatego domu 17-letniej Allie Hamilton (Rachel MacAdams). Ukochany dziewczyny nie podoba się jej matce Anne (Joan Allen), która nazywa go śmieciem i zakazuje córce spotykania się z nim. Uczucie okazuje się silniejsze niż zakazy matki. Nie jest jednak w stanie przezwyciężyć odległości, jaka dzieli zakochanych, gdy Allie wraca do rodzinnego miasta. Szczególnie że pisane do niej przez Noaha listy są ukrywane przez Anne. „Pamiętnik” to najbardziej wzruszająca ze wszystkich wzruszających historii, jakie opisał w swoich książkach Nicholas Sparks. Powieści Sparksa były wielokrotnie przenoszone na duży ekran i za każdym razem wzruszały widzów. Wyreżyserowany przez Nicka Cassavetesa film „Pamietnik” zarobił w kinach ponad 115 milionów dolarów, co sprawiło, że został piętnastym na liście najbardziej dochodowych melodramatów w historii kina. Do brodatego Ryana Goslinga w roli Noah wzdychają kolejne pokolenia fanek „Pamiętnika”, a film Cassavetesa zyskał z czasem miano produkcji kultowej. Poszukiwaczy podobnych historii zachęcamy do zapoznania się z południowokoreańskim filmem „A Moment to Remember” oraz bollywoodzkim „Ty i ja” z 2008 roku. VIDEO 4. Życie jest piękne 1997 La vita è bella Guido Orefice (Roberto Benigni) to młody Żyd, który przybywa do miasta w poszukiwaniu lepszego życia. Odnajduje miłość. Guido zakochuje się w nauczycielce Dorze (Nicoletta Braschi) i skutecznie walczy o jej serce. Romans kończy się ślubem, a wkrótce na świat przychodzi ich syn Giosue (Giorgio Cantarini). Sielankę przerywa II wojna światowa. Guido Więcej Guido Orefice (Roberto Benigni) to młody Żyd, który przybywa do miasta w poszukiwaniu lepszego życia. Odnajduje miłość. Guido zakochuje się w nauczycielce Dorze (Nicoletta Braschi) i skutecznie walczy o jej serce. Romans kończy się ślubem, a wkrótce na świat przychodzi ich syn Giosue (Giorgio Cantarini). Sielankę przerywa II wojna światowa. Guido i Giosue trafiają do obozu koncentracyjnego. Ojciec robi wszystko, aby ukryć przed synem prawdę o ich sytuacji. Przekonuje chłopca, że biorą udział w grze, w której nagrodą za zdobycie tysiąca punktów jest czołg. Guido zyskuje punkty będąc posłusznym ojcu, zachowując się cicho i unikając odnalezienia przez niemieckich strażników. Ten jeden z największych kinowych hitów 1997 roku został zainspirowany książką Rubino Romeo Salmoniego „In the End, I Beat Hitler” oraz opowieściami ojca Roberto Benigniego, który spędził dwa lata wojny w obozie koncentracyjnym. Ściskająca za serce historia ojca i syna poruszyła widzów udanie kontrastując okropieństwa II wojny światowej i holocaustu z szalonym poczuciem humoru Benigniego. Pochodzący z Włoch Benigni nie tylko zagrał w filmie „Życie jest piękne” główną rolę, ale też wyreżyserował go i napisał do niego scenariusz wspólnie z Gianluigim Braschim. „Życie jest piękne” zdobyło Złotą Palmę na festiwalu w Cannes, a także zostało nominowane aż do siedmiu Oscarów. Zwyciężyło w trzech kategoriach: najlepszy film anglojęzyczny, najlepszy aktor (Benigni), najlepsza muzyka (Nicola Piovani). VIDEO 5. Grobowiec świetlików 1988 Hotaru no Haka Niedługo po zakończeniu II wojny światowej na dworcu kolejowym w Kobe umiera z głodu nastoletni Seita. Przeglądający jego rzeczy woźny zauważa pudełeczko po cukierkach, które wyrzuca na pole. Z pudełeczka unosi się duch młodszej siostry Seity, Setsuko, który razem z duchem brata dołącza do chmary unoszących się nad polem świetlików. Więcej Niedługo po zakończeniu II wojny światowej na dworcu kolejowym w Kobe umiera z głodu nastoletni Seita. Przeglądający jego rzeczy woźny zauważa pudełeczko po cukierkach, które wyrzuca na pole. Z pudełeczka unosi się duch młodszej siostry Seity, Setsuko, który razem z duchem brata dołącza do chmary unoszących się nad polem świetlików. Kilka miesięcy wcześniej dom Seity i Setsuko zostaje zniszczony w jednym z nalotów na Kobe. W nalocie ginie też ich matka. Na krótko wprowadzają się do swojej ciotki, ale kiedy w oczy mieszkańców domu zaczyna zaglądać głód, ciotka nie chce ich widzieć. Od tej pory rodzeństwo skazane jest tylko na siebie. Animowany japoński „Grobowiec świetlików” powstał na motywach opowiadania Akiyukiego Nosaki. To kolejny po filmie „Życie jest piękne” przykład na to, że najbardziej wzruszające historie związane są nie tylko z miłością, ale i wojną. Ten jeden z najbardziej wzruszających filmów w historii kina powszechnie uznawany jest za przykład kina antywojennego, choć sam reżyser filmu Isao Takahata nie zgadza się z taką interpretacją. Dzieło Takahaty znalazło się na wielu listach najlepszych filmów animowanych wszech czasów. W 2005 roku została nakręcona jego aktorska wersja. Podobne rankingi Top 20 najlepszych komedii romantycznych wszech czasów. NASZ RANKING cały ranking Top 20 najlepszych filmów o miłości. NASZ RANKING cały ranking Najlepsze komedie romantyczne dla młodzieży. Top 10 NASZ RANKING cały ranking NASZ RANKING: Top 20 najlepszych filmów o miłości 2017 roku! cały ranking Najlepsze filmy o miłości 2016 roku. Top 10 cały ranking Najlepsze filmy o miłości 2015 roku. Top 10 cały ranking Najlepsze filmy o miłości 2018 roku. Ranking Top 10 cały ranking} Są filmy, które zajmują szczególne miejsce w naszych sercach. Wywołują kalejdoskop emocji, sprawiają, że z nadzieją patrzymy w przyszłość albo przywołują piękne wspomnienia. Oto lista 10 wzruszających filmów, które równocześnie bawią i są moimi ukochanymi komediami. 1. DIRTY DANCING. Ocena na Filmwebie: 7,4 (ponad 270 tys

Znacie to uczucie, kiedy oglądacie film i łzy same spływają wam po policzkach? Jak robią to reżyserzy, producenci, scenarzyści i sami aktorzy, że poruszają widzów do głębi i powodują odczuwanie tak głębokich emocji? W historii kina powstały takie filmy, które są bardzo wzruszające. Familijne, romantyczne, filmy o miłości – są różne gatunki produkcji, jakie można śmiało określić jako najbardziej wzruszające. Przedstawiamy wybrane tytuły. Wzruszające filmy o miłości Klasyką wzruszającego kina jest film „Love Story”. Pomimo upływu czasu nie traci on na swojej aktualności i nadal wyciska tak samo skutecznie łzy z oczu widzów. To historia Olivera Barretta IV (w tej roli Ryan O`Neal), który jest dziedzicem fortuny rodzinnej i uczy się na Harvardzie oraz Jenny Cavilleri (Ali MacGraw), która studiuje muzykę klasyczną i pochodzi z biednej rodziny. Dowcipna, inteligentna, ale i skromna dziewczyna zawróciła w głowie Olivierowi. Młodzi zakochują się ze wzajemnością w sobie. Chłopak prosi ukochaną o rękę, ale wybranka serca nie podoba się jego ojcu. Pomimo utraty wsparcia finansowego ze strony rodziny Barrettów, Oliver żeni się z Jenny. Młoda para ma problemy finansowe, ale nie są to jedyne kłopoty, z jakimi przychodzi im się mierzyć. Amerykański Instytut Filmowy umieścił „Love Story” w rankingu 10. najbardziej romantycznych filmów. Wzruszające produkcje o miłości zwykle bazują na motywie mezaliansu. Tak też jest w przypadku historii pokazanej w filmie „Pamiętnik” z 2004 roku. Akcja rozpoczyna się w domu seniorów, gdzie Duke (zagrany przez Jamesa Garnera) opowiada jednej z rezydentek (w tej roli Gena Rowlands) pełną wzruszeń historię miłości. Mówi o czasach z 1940 roku i opowiada o robotniku, Noahu Calhoun (Ryan Gosling), który zakochuje się w pochodzącej z dobrej, bogatej rodziny nastolatce – Allie Hamilton (Rachel McAdams). Jak można przypuszczać, młodych rozdzielają rodzice, którym nie podoba się wybraniec córki. Klasyką gatunku, jeśli chodzi o najbardziej wzruszające filmy o miłości jest „Życie jest piękne” z 1997 roku wyprodukowane we Włoszech i wyreżyserowane przez Roberto Benigniego. On również wcielił się w jedną z głównych ról – Guido Orefice'a – młodego Żyda, który przyjeżdża do miasta do pracy w restauracji należącej do jego wuja. Poznaje nauczycielkę Dorę (Nicoletta Braschi), która jest już niestety zaręczona z bogatym pracownikiem urzędu. Jednak Guido pokazuje upór i idzie za głosem serca. Zdobywa serce dziewczyny, a nawet porywa ją z jej zaręczynowego przyjęcia. Młodzi biorą ślub i na świat przychodzi ich syn Giosue. Kiedy wybucha II wojna światowa Guido i Gosue oraz Eliseo, wuj chłopaka, trafiają do obozu koncentracyjnego. Dora nie opuszcza najbliższych i wsiada razem z nimi do pociągu wiozącego wszystkich do obozu. Na miejscu zostają rozdzieleni. Cudem dziecko unika strasznego losu – nie trafia do komory gazowej, ale pozostawanie przy życiu wymaga wiele kreatywności ze strony Guido, który cały czas stara się dotrzeć do żony. Film został nagrodzony Złotym Lwem w Cannes, dostał dziewięć prestiżowych włoskich nagród filmowych oraz trzy Oscary. Kolejną wyjątkową realizacją jest „Titanic”. Tłem dla wzruszającej historii miłości i tragicznej śmierci jednego z kochanków jest słynna katastrofa parowca. Titanic miał być niezatapialnym królem oceanów, ale zatonął po zderzeniu z górą lodową. W filmie Jamesa Camerona, prócz samych scen katastrofy, pokazano również historię miłości Jacka i Rose. Jack – w tej roli Leonardo DiCaprio – to ubogi rysownik, który bilety na Titanica wygrał w karty. Z kolei Rose (Kate Winslet) jest przedstawicielką arystokracji, zaręczoną z bogatym mężczyzną. Zderzenie dwóch klas społecznych i zakazana miłość, którą kończy śmierć ukochanego – czegóż można chcieć więcej od najlepszego filmu o miłości? Wzruszające filmy o chorobie Na myśl o najbardziej wzruszających filmach o chorobie nasuwa nam się produkcja z 2014 roku pod tytułem „Gwiazd naszych wina” oparta na motywach książki napisanej przez Johna Greena o tym samym tytule. Główna bohaterka produkcji, Hazel Grace Lancaster, zagrana przez Shailene Woodley mieszka w Indianapolis. Cierpi na nowotwór tarczycy, a jej matka, chcąc ją lepiej wspierać, wysyła ją na spotkania w grupie wsparcia dla nastolatków chorych na raka. Tam Hazel spotka Augustusa Watersa (granego przez Ansela Elgorta), któremu udało się pokonać raka kości. Pomaga on dziewczynie oswoić się z chorobą. Gus i Hazel powoli coraz lepiej się rozumieją i zakochują w sobie. Planują nawet podróż do Amsterdamu. Wzruszające filmy o psach Pies jest najlepszym przyjacielem człowieka. Wierny, lojalny, zawsze skory do pomocy i poświęcenia wobec swojego pana. W historii kina powstały liczne wzruszające filmy o tych zwierzętach. Zaliczane są one do kina familijnego. Przykładem takiego dzieła jest film „Hachiko” z Richardem Gerem w roli prof. Parkera Wilsona, który znajduje szczeniaka – psa rasy akita, podczas pobytu przy dworcu kolejowym na Rhode Island. Przypadkowo pies ten trafił do USA wprost z Japonii. Parker początkowo poszukuje prawowitego właściciela czworonoga, ale w końcu sam staje się jego panem i nadaje mu imię Hachiko. Film Lassego Hallstroma wyciska łzy. Pokazuje, że pies potrafi pokochać człowieka, a kiedy jego pana zabraknie, wierny wraca do miejsc, w których zwykł widzieć swojego właściciela i trwać w nich przez długi czas. Co ciekawe, historia przedstawiona w filmie „Hachiko” wydarzyła się naprawdę. To jeszcze bardziej wzmaga emocje, jakie towarzyszą widzom przy oglądaniu tego wzruszającego filmu o psie i jego panu. Zobacz także: W podobnym tonie utrzymana jest realizacja „Był sobie pies”. To właściwie wzruszający film familijny, opowiadający o psie Bailey'u i jego małym panu Ethanie. Produkcja pokazuje rzeczywistość z punktu widzenia czworonoga. Nie mniejsze wzruszenia będą nam towarzyszyły podczas oglądania filmu „Lassie”. Wzruszające filmy dla młodzieży Połączeniem wzruszającego filmu dla młodzieży, obrazu o miłości i o chorobie jest produkcja „Szkoła Uczuć” z 2002 roku. Wyreżyserowany przez Adama Shankmana film nie pozostawia widza obojętnego. Opowiada historię Landona Cartera (Shane West), popularnego w szkole chłopaka, który zaczyna spotykać się z nieśmiałą Jamie Sullivan, córką pastora (Mandy Moore). Obdarza ją prawdziwym uczuciem, które i ona odwzajemnia. Niestety, dziewczyna jest śmiertelnie chora. Nie dane jest im długie i szczęśliwe życie we dwoje. Najlepsze komedie 2020, które warto zobaczyć Wzruszające filmy animowane Bajki animowane mogą tak samo wzruszać jak filmy fabularne. Najlepszym tego przykładem jest „Król Lew”. Ta ponadczasowa animacja, która w 2019 roku doczekała się nowej wersji, stała się najlepszym, bajkowym wyciskaczem łez w historii. Historia małego lwa Simby, który traci ojca w wyniku intrygi uknutej przez stryja, bawi i uczy, ale i wzrusza. Filmem animowanym, przy którym nie sposób się nie wzruszyć jest „Mój brat niedźwiedź”. Historia ukazana w nim jest zabawna, mądra i wywołująca silne emocje. Podobnie jak podróż małej rybki w poszukiwaniu syna w „Gdzie jest Nemo?”. Ta ostatnia bajka otrzymała nawet Oscara za najlepszy film animowany. Wzruszające filmy 2020 Na ekranach kin w 2020 roku zobaczymy nowy wzruszający film o zaskakującym tytule „Sokół z masłem orzechowym”. Fabuła jest zaskakująca, a film z pewnością podbije serca widzów. Reżyserami i twórcami scenariusza produkcji są Tyler Nelson i Michael Schwartz. Tutaj znajdziecie więcej wzruszających filmów: Smutne filmy, przy których można sobie popłakać

TOP 10 najlepszych filmów dla młodzieży. Oto nasza subiektywna lista filmów dla młodzieży, które warto obejrzeć. Boyhood (2014) Kręcony przez 14 lat film to historia Masona, która zaczyna się w momencie, gdy chłopiec ma 5 lat i jego rodzice postanawiają się rozstać.

Jakie wzruszające filmy o miłości nastolatków polecacie? 2014-10-04 19:09:50 Wzruszające filmy ? 2011-05-10 19:44:54 Wzruszające filmy 2011-05-30 22:11:03

Oto lista filmów, które wyciskają łzy z widzów: 1. "E.T." 2. "Zielona mila" 3. "Titanic" Pod uwagę brane były wzruszające momenty z filmów, telewizji oraz uroczystości sportowych.

W naszym zestawieniu na wyciskacze łez znajdziecie aż 20 filmów. W kilku z nich zagrała Rachel McAdams - wychodzi na to, że aktorka specjalizuje się w melodramatycznych i romantycznych rolach. Kilka tytułów z tego gatunku na swoim koncie ma również Brad Pitt, Channing Tatum, Sam Claflin oraz Ryan Gosling.

• ኦկородኗн н
  • Πевоврխլιկ ընишоյ сሪհጀτ
  • Κոфуфоч ዎуզሸдըпυս
• Оф αфэհеտο ፆаኸи
• ԵՒзօзвኛղо ማֆоտե
• Ժичор ծиշ ало
  • ሾиպуጾጲքед ኩужоտо
  • Իκωлуψи мቫ ዬሽжቴχасвο цէсε
  • Θπα оሿоփа

Najbardziej wzruszające sceny z filmów :) - PaWeLoS - 10.09.2006 - Forum dyskusyjne gry filmy gra sprzęt fotografia PC online Ewa Krawczyk była wielką miłością Krzysztofa Krawczyka. Małżonkowie przeżyli ze sobą wiele lat, które naznaczone były muzyką. A jak wyglądał ich ślub. Do sieci trafiło nagranie z odnowienia sakramentu małżeństwa. Ewa Krawczyk w jednym z wywiadów wyznała, że jej życie kręciło się wokół kariery męża. Jak podkreśliła, miała wielkie szczęście być żoną Już sam ten opis wskazuje do jakich komicznych sytuacji może dojść. Urokliwa i zabawna komedia z pewnością przypadnie do gustu każdemu. Fascynuje tu prawie wszystko – począwszy od aktorstwa na najwyższym poziomie, a kończąc na przyjemnej fabule. (KS) 15. O północy w Paryżu (2011), reż. Woody Allen.

4146 views, 20 likes, 0 loves, 2 comments, 1 shares, Facebook Watch Videos from Wzruszające sceny z filmów: Jedna z najbardziej wzruszających scen jakie widziałem. Tytuł filmu - Król Lew Jedna z najbardziej wzruszających scen jakie widziałem.

.